AmigoeNL 15-09-’05 • Stephanie Oosthoek


‘Ik doe precies wat ik wil’
Het geluk van lzaline Calister

Izaline Calister. Een eigenzinnige, getalenteerde zangeres, die muziek maakt waar zij zelf gelukkig van wordt, met de mensen die zij liefheeft. Hoe groot haar publiek is, is daarbij bijna een bijzaak. Liedjes schrijven en muziek componeren, doet zij het liefste zelf.

Al op jonge leeftijd spelen muziek en zang een rol van betekenis in Izaline’s leven. Zij wordt geboren op Curaçao en zingt in haar kinderjaren in het koor Perlitas. In 1987 verhuist lzaline naar Nederland om bedrijfskunde te gaan studeren. Maar de jonge Antilliaanse heeft eigenlijk maar één grote passie: muziek. Al voordat ze is afgestudeerd, meldt zij zich aan bij het Groningse Conservatorium. Inmiddels is ze uitgegroeid tot een erkende zangeres, die de Afro-Antilliaanse muziek waar zij mee opgroeide, combineert met jazz. Zij zingt het liefst in het Papiamentu en scoorde een aantal grote hits op Curaçao. ‘Nou, twee. Drie, als je mijn carnavalsnummer erbij telt’, zegt lzaline Calister zelf bescheiden.

Hoewel zij een zware week achter de rug heeft, met diverse optredens in het land, het na afloop van het Gospelfestival in Amsterdam Zuidoost (dat zij overigens afsloot met een bijzonder optreden) al bijna middernacht is, en zij in een geïmproviseerde kleedkamer haar spulletjes bij elkaar zoekt, neemt Izaline Calister rustig de tijd. De afgelopen dagen waren erg druk en vermoeiend. En dat is natuurlijk te gek. ‘Maar was het maar wat meer verspreid’, zegt ze. Die middag, voor het Gospelfestival, had ze ook al een optreden gedaan. Maar ze geniet ervan.

Zo denkt zij ook met heel veel plezier en een bijzonder gevoel terug aan het Tumba Festival van 2001 op Curaçao, waar zij met het nummer ‘Mucha di Otrabanda’ (beter bekend als ’Sa sa na awasa’) won en tumba koningin werd. ‘Het was een lange periode. Pasen viel toen best laat, dus carnaval duurde wel vier weken. En Curaçao werd helemaal hysterisch over mij. Ik vond dat leuk, maar iedereen was ook heel veeleisend. Ik moest overal naar toe, iedereen zat aan me. Het was een hele rare tijd. Dat vergt erg veel energie’, zegt Izaline. ‘Het was lichamelijk heel zwaar, maar je kreeg er veel voor terug. Het was allemaal zo aandoenlijk. Iedereen, kinderen en oudere mensen, was zo enthousiast, en zo door het dolle heen. Er hing een hele speciale vibe over het hele carnaval. Ik heb daar niets voor gedaan, maar op de een of andere manier had toch het feit dat ik koningin van de tumba was er wel iets mee te maken. Het was heel bijzonder, daarom wil ik nooit meer mee doen. Het wordt nooit meer hetzelfde, al zou ik winnen.’

Haar deelname aan het Tumba Festival kwam voor velen als een verrassing. Izaline: Ik was al bekend onder jazzpubliek. Wij hadden al concerten gedaan waar heel veel mensen op af kwamen, soms wel duizend man. Er was al een soort buzz rondom de groep en de muziek. Heel veel mensen raadden mij af om mee te doen. ‘Kun je dat wel?’, vroegen zij zich af. Waarop ik zei: ‘Ja, ik ben ermee opgegroeid. Waarom zou ik dat niet kunnen?’. Toen ik won, wist in ieder geval het hele eiland wie ik was. Dat was heel raar want toen kwamen er mensen naar mijn concerten die helemaal niet wisten wat ik verder deed. Dan zaten ze bij nummer twee al te wachten tot ik Sa sa zou spelen. Natuurlijk wilde ik dat wel, maar dan moest je toch echt door het hele concert heen zitten, voordat ik dat deed. Mensen die dan ook van mijn ‘normale’ muziek gingen houden, die bleven. Sommige mensen haakten af, omdat ze dachten: “Hallo, wat is dit voor muziek?”. Dat vond ik wel fijn eigenlijk.’

KRIOYO

Haar derde soloalbum Krioyo, waar invloeden uit West-Afrika, de Antillen, Cuba, westerse funk en jazz op een natuurlijke manier bijeen komen, was een hit. Met Krioyo ging lzaline terug naar haar roots. Ik had daarvoor twee platen gemaakt, de ene nog jazzier dan de ander. Dat vond ik heel erg leuk, maar op een gegeven moment wilde ik wel eens een keer de andere kant op. Meer terug naar de ritmes en de echte liedjes. Waarbij de focus niet ligt op wat de individuele muzikanten allemaal kunnen, wat in de jazz gebruikelijk is, maar op het collectief, en dat het gaat om het liedje. Dat wilde ik heel graag doen met Krioyo en ik denk dat ik daarin ben geslaagd. Vooral omdat ik het gevoel heb dat het nog steeds heel erg mijn muziek is. je hoort nog steeds wel die jazzinvloeden, maar niet meer zo op de voorgrond. Een heleboel mensen op Curaçao, die waarschijnlijk zouden zeggen: ‘Bleh, ik houd niet van jazz’, die dansen op jazzklanken zonder dat zij het doorhebben.’

In februari komt er een alweer een nieuw album van Izaline Calister uit. Ik wil er iets moois, iets kleins van maken. Misschien een kleinere band, kleiner geluid, nog meer wereldmuziek. Mooi zacht en mooi melodieus. En misschien helemaal niet met drums, maar wel met percussie, zoiets. Ik denk erover, het is eigenlijk te vroeg om iets te zeggen. Ik zit nog in die fase dat ik alles eng vind, en het allemaal niet meer weet. Maar als ik erover nadenk dan lijkt het er wel op dat ik die kant opga.’

Calister zingt voornamelijk in het Papiamentu, haar moedertaal. ‘Ik schrijf mijn teksten allemaal zelf. En ik wil het graag doen op een originele manier. En dat kan ik met de taal, die ik beste ken: Papiaments. Want ik weet onderhand dat ik veel kan met die taal. Ik ken het zo goed, dat ik ermee kan spelen. Ik kan ermee puzzelen. Als ik in het Engels zou gaan schrijven, dan zou ik toch sneller verzeilen in dingen die al honderd keer zijn gezegd. I love you, love me true, blue.’ En dat gebeurt
me niet in het Papiaments. Daarbij vind ik het ook mooi klinken. Ik vind dat mijn stem mooi klinkt in het Papiaments. Dus ik wil dat graag uitdragen.’

Hoewel Izaline in het Papiaments zingt, heeft zij niet zo gek veel Antilliaanse fans. ‘Je zou denken dat ik heel veel Antillianen in mijn publiek heb, maar dat valt nogal tegen. Antillianen gaan niet naar theater. Maar als er Antillianen in de zaal zitten, dan wordt het veel sneller heel gezellig. Zij hebben die aanloop namelijk niet echt nodig, van: “Gaat er iemand dansen?” Nee, ze gaan gewoon gelijk los. Ze trekken iedereen mee en dat is heel leuk. Maar ik heb dus voornamelijk Nederlanders in de zaal. De laatste jaren merk ik gelukkig wel dat de Antillianen mij beginnen te ontdekken. Het is toch nog steeds te weinig, maar het komt wel. Ik heb nog vijftig jaar. Ik ga net zo lang door totdat ik niet meer kan.’

CIRCUIT

Na haar studie aan het conservatorium bouwde Izaline haar naam op met het zingen in Latin jazz ensembles. Haar eerste solo album ‘Soño di un muhé’ werd genomineerd voor een Edison in de categorie Jazz Vocaal, en bij het North Sea Jazzfestival is zij inmiddels ook geen onbekende meer. Toch denkt Izaline dat ze nooit echt wereldberoemd zal worden. Eigenlijk is dat ook niet haar doel. ‘In een bepaald circuit ben ik bekend. Dat zal nooit echt heel anders worden. Als ik beroemd zou willen worden, dan moet ik echt iets heel anders gaan doen. Het is hele rare muziek die ik maak, en een rare taal waarin ik zing. Toch ken ik mensen die bekender zijn dan ik, die er niet van kunnen leven. Ik kan ervan leven, ik doe precies wat ik wil, ik zing de liedjes die ik zelf schrijf, ik speel met mijn vrienden. Ik ben gelukkig.’

Op het podium is Izaline Calister totaal in haar element. De diva op blote voeten geeft een ware show en vertelt haar publiek graag waarover zij zingt, en waardoor zij zich laat inspireren.
‘Ik heb de liedjes meestal zelf geschreven, dus ik weet precies wat ik dacht toen ik het schreef. Mensen kennen genoeg Italiaans, Frans en Spaans, om als ze dan weten waar het over gaat, bepaalde woorden eruit te halen en het zodoende allemaal toch te kunnen volgen.’ Calister verbaast zich over het gebrek aan kennis over de Antillen onder autochtone Nederlanders. ‘Het is ongelooflijk hoe weinig mensen weten over de Antillen. Wij zijn een deel van dit Koninkrijk zonder dat wij daarom gevraagd hebben. Ik werd geboren en kreeg een stempel in mijn paspoort: “Je bent Nederlands.” Op de lagere school moest ik het Wilhelmus leren. Ik vind het zo raar dat mensen gewoon niks van de Antillen weten. Zij kennen alleen de grapjes over bolletjes slikken. En misschien mag ik dat niet zeggen, maar ik vind dat “een beetje dom”, zoals Maximá dat zou zeggen. Daarom probeer ik zelf maar een beetje te vertellen.’

De KRIOYO-tour is nog in volle gang. Op 22 september staat Izaline Calister met haar band in De Griffioen in Amstelveen. Op www.izalinecalister.com staat het volledige tourschema.