Rotterdams Dagblad 03-12-2003 • Vincent Okker

Izaline Calister, modern met authentieke elementen

Haar albums ‘Soño Di Un Muhé’ en ‘Mariposa’ ontvingen een Edison-nominatie. Izaline Calister omlijst haar karakteristieke repertoire met een staaltje Papiamento-zangkunst. Een Antilliaanse vocaliste die haar muziek met íedereen wil delen en teruggaat naar haar roots. Zaterdag is ze te horen in de Doelen. ‘Ik ga uit van goede liedjes, en niet van alle rompslomp er omheen.’

Vorige maand sloot Izaline Calister een deal met het Duitse platenlabel Network Medien. De op Curaçao geboren zangeres heeft afgesproken om twee albums uit te brengen waarvan de eerste komend voorjaar zal verschijnen. ‘Met deze nieuwe plaat wil ik terug naar mijn roots. Ofwel veel traditionele en akoestische muziek. Het zal wat minder heftig zijn als de vorige albums, die zijn iets jazzier. Sowieso wil ik een paar oude bekende Antilliaanse liederen bewerken. Het lijkt me leuk om deze nummers op te frissen,’ zegt ze trots.

Het gaat dus goed met Izaline Calister, voor wie het momenteel drukke tijden zijn. Het bijna afgelopen jaar heeft ze nauwelijks stilgezeten. Optreden op North Sea Jazz, een theatertournee en recentelijk een handvol concerten in Turkije. En ze is deze maand te horen bij het Nieuwjaarsconcert in Amsterdam. Bijzonder dit jaar was dat de zangeres meewerkte aan het album ‘Evolushon’ van Randal Corsen, de pianist in haar eigen formatie. Als ‘special guest’ zong ze twee nummers. ,‘Randel en ik zijn echte soulmates. Ik was heel betrokken bij zijn project. We kennen elkaar al zo lang… het was heel leuk om te doen.’

Haar vorig jaar verschenen album ‘Mariposa’ (‘Vlinder’) werd net als diens voorganger ‘Soño Di Un Muhé’ beloond met een Edison-nominatie. De zeskoppige begeleidingsband met naast gerenommeerde musici als Corsen en bassist Eric Calmes onder andere Calisters broer Roël (slagwerk), zorgde voor de mix van Antilliaanse en Afro-Caribische ritmes, die de in Papiamento zingende Calister omlijste met een even warme als overtuigende stem. De succes van én waardering voor haar muziek, voornamelijk eigen repertoire, ligt volgens haar in de combinatie van authentieke elementen. ‘En met die elementen doen we voor mijn gevoel moderne dingen. Ik ga uit van goede liedjes, van compositie en niet van alle rompslomp er omheen. Ik hoef niet met toeters en bellen te zwaaien.’

Papiaments

De Antilliaanse kwam op haar achttiende naar Nederland en woont sindsdien in Groningen. Calister is een zangeres die veel waarde hecht aan haar thuisfront. Zo nam ze ‘Mariposa’ deels op in Curaçao, in Willemstad. ‘Omdat het iets toevoegt,’ legt ze uit. ‘Ik wilde bijvoorbeeld gebruik maken van de koehoorn. Dat is leuk als intermezzo, het is toch vrij traditionele muziek. Maar bespelers van dat instrument vind je in Nederland niet zo makkelijk. En hetzelfde geldt voor het Antilliaanse koor dat heeft meegespeeld.’ Dat de songteksten van haar nummers óók in het Engels staan afgedrukt in het cd-boekje is omdat Calister haar muziek voor íedereen heeft gemaakt. ‘Veel mensen verstaan natuurlijk geen Papiamento. En voor mij is de tekst een heel belangrijk onderdeel van een lied. Daarom wil ik dat iedereen het begrijpt.’

Izaline Calister, in het verleden optredend op onder meer het Glastonbury Festival en Montreux Jazz, staat niet te boek als dé typische Antilliaanse zangeres. Ze zit meer tussen de jazz en wereldmuziek in. ‘Het is vrij logisch denk ik. Het grootste deel van mijn muzikale leven heb ik in Nederland doorgebracht. Muziek heb ik altijd heel leuk gevonden, maar ik had nooit gedacht echt zangeres te worden. Eenmaal op het conservatorium (na een afgeronde studie bedrijfskunde, red.) ben ik heel anders naar muziek gaan luisteren. Eerst lette ik vooral op traditionele zangeressen als Ella Fitzgerald en Cassandra Wilson. Daarna ontdekte ik onder anderen Elis Regina en de Braziliaanse muziek, en dat heeft wel de nodige invloed op mijn muzikale ontwikkeling gehad.’

Door haar successen, onder meer een nummer 1-hit met het nummer ‘Sa Sa Na Awasa’, is ze min of meer de vertegenwoordiger van de muziekcultuur op de Antillen. Anoniem over straat is er daar niet echt meer bij. ‘Vroeger ging ik naar de Antillen om uit te rusten. Tegenwoordig is dat lastig.’ Tevreden kijkt ze naar de muzikale ontwikkeling op haar geboorte-eiland. Met plezier constateert ze dat de interesse bij jongeren groeit. ‘Er heerst een vrij goede muziekcultuur. Vooral de beleving is enorm. De muziek is een onderdeel van het leven, meer dan in Nederland. Op Curaçao heeft het een hoge entertainmentwaarde, daar is het meer een feest en hoort het overal bij. Het concertgebeuren zoals in Nederland, beginnen ze nu pas te ontdekken. Alleen moeten we oppassen dat het niet te veel door Latijns-Amerikaanse invloeden wordt ondergesneeuwd.’