Dagblad van het Noorden 06-05-’06 • Illand Pietersma, Photography: Stijntje de Olde

‘lk wil traditionele Antilliaanse muziek in ere herstellen’
Curaçaos/ Groningse zangeres Izaline Calister over nieuwe cd ‘Kanta Hélele’



De unieke mix van jazz, pop en Antilliaanse muziek van lzaline Calister klinkt op haar vierde cd vrijer en uitbundiger. Tegelijk duikt ze dieper in de wortels van de Curaçaose muziek. ‘Als we niet oppassen gaan al die prachtige traditionele ritmes verloren.’

‘Deze cd brengt me nog weer een stap dichter bij de Curaçaose muziek’, vertelt Izaline Calister over haar nieuwste album Kanta Hélele. ‘Maar ik doe dat niet bewust. Ik weet ook niet of ik typisch Curaçaose muziek maak. Daar maak ik me ook niet meer druk om. Ik ben zelf Curaçaose en dan komen de typische kenmerken vanzelf wel.’

‘Ik zoek bij ieder nummer altijd naar geluiden die daar het best bij passen. Dan neem ik ook de vrijheid om bijvoorbeeld jazztrompettist Eric Vloeimans, violist Oene van Geel of koraspeler Zou Diarra om een bijdrage te vragen, wanneer een liedje dat nodig heeft.’

Met haar mix van pop, jazz en Afrikaanse ritmes geeft Izaline Calister de Antilliaanse muziek een modern geluid. Tegelijk ligt de traditionele muziek haar zeer na aan het hart. ‘Zo is het tweede nummer een pure ‘tumba’, een bijzonder Antilliaans ritme in 6/8 met Afrikaanse invloeden, dat een jaar of dertig geleden enorm populair was op Curaçao. Nu hoor je die nauwelijks meer. Men vindt de ‘tumba’ ouderwets en luistert liever naar r&b en naar ‘ritmo combina’, een mix van moderne Caribische dansritmes als ‘merengue’ en ‘souk’.’

‘Als we niet oppassen gaan al die prachtige ritmes verloren. Daarom schrijf ik dan een ‘tumba’, inclusief een grappige tekst, met steken onder water, die bij die stijl hoort. Op die manier wil ik de traditie in ere herstellen.’

Ook typisch Curaçaos is de ‘kachu’, een koehoorn waarmee vroeger boodschappen werden doorgegeven. ‘In de muziek werd het ‘oehoe’-geluid gebruikt als ritmische ondersteuning. Mijn broer Roël is het nu gelukt er ook melodieën op te spelen.’ Met die nieuwe toepassing voegt Calister een dimensie toe aan de authentieke muziek. Op die manier zit de hele cd vol traditionele elementen en eigentijdse benaderingen.

Mooi is ook Lamento di Mosa Nena, een geheel eigen interpretatie van een beroemd Curaçaos gedicht over de slaaf Buchi Fil. De trotse en sterke Buchi Fil is niet kapot te krijgen door zijn hardvochtige eigenaar. Totdat zijn geliefde Mosa Nena wordt verkocht en weggevoerd. Buchi Fil stort zichzelf van de kliffen, waar in de zee zijn roep nog steeds te horen is. ‘Het gedicht beschrijft verder niet wat er met Mosa Nena gebeurt. In mijn Larnento hoor je haar klaagzang. Op een gegeven moment hoort zij Buchi Fil niet meer en weet ze dat ze elkaar alleen nog zullen treffen in de dood. Het is een tragisch verhaal dat refereert aan de slavernij. Dat tragische deel van de geschiedenis wordt op Curaçao steeds verder weggemoffeld. Maar ik vind het een belangrijk onderdeel van onze cultuur en achtergrond.’

Heel persoonlijk is Nada Den Mi Man (met lege handen), een soort gebed, opgedragen aan haar vader. ‘Mijn moeder overleed toen ik drie jaar was. Ik weet daar weinig meer van, alleen dat het leven gewoon door ging. Later was ik als puber nogal aan het ‘bokken’. Ik was voornamelijk met mezelf bezig. Pas de laatste jaren besef ik hoe moeilijk mijn vader het moet hebben gehad en hoe knap het was dat ons leven zo normaal mogelijk bleef.’

Izaline Calister presenteert de cd morgen in het Bimhuis in Amsterdam. Een magische locatie, want zes jaar geleden presenteerde ze daar haar debuutalbum Sono de un Muhé voor een laaiend enthousiast en op de tafels dansend publiek. Een lovende recensie in de NRC en de daarop volgende media-aandacht zorgden voor een droomstart van haar carrière. ‘Daar is het allemaal begonnen. Het is ook altijd geweldig om er op te treden. Want in het Bimhuis gebeurt altijd wat.’